Pierwszym krokiem ku zrozumieniu wiedzy o runach jest zrozumienie pojęcia runy. Runa nie jest zaledwie tylko literą starego germańskiego alfabetu, ale raczej nosi w sobie pierwotną definicję sekretu lub misterium. To podstawowe znaczenie można łatwo porównać z użyciem terminu arcana w połączeniu z tarotem. Dlatego runa pierwotnie jest sekretem, świętym pojęciem lub ideą, z którą trzeba obchodzić się lub wyrażać skrycie. W tej pracy runę będziemy rozumieć przede wszystkim jako sekret lub święte pojęcie.

Słowo runa występuje we wszystkich germańskich grupach językowych i odnajdujemy ją we wszystkich prastarych germańskich dialektach (patrz tabela).

 Dialekt  Słowo  Znaczenie
 Staronorweski  run  sekret, tajemna wiedza, mądrość, magiczne znaki, znaki pisane
 Gocki  runa  sekret, misterium
 Staroangielski  run  tajemnica, tajna rada
 Starosaski  runa  tajemnica, sekret
 Stary wysoki niemiecki  runa  tajemnica, sekret


We współczesnym języku niemieckim wyrazem pokrewnym jest czasownik raunen - szeptać. Run odnajdujemy także w starych celtyckich językach, gdzie w staroirlandzkim pojawia się jako run, a w środkowowalijskim jako rhin - w obu oznacza misterium, sekret. Jest prawdopodobne, że Celtowie zapożyczyli semantyczną wartość tego słowa od języków germańskich. Rune rozwinęło się z protoindoeuropejskiego korzenia *reu - ryczeć.

Później to znaczenie zostało przypisane każdej hieroglificznej figurze, która odpowiadała runie - jednostce tajemnej wiedzy. To ten kształt jest wypisywany jako symbol pozbawionej kształtu i ponadczasowej idei. Jeszcze później ten symbol został wcielony w system pisma, które przydzieliło fonetyczną wartość każdemu z symboli. Obecnie runa omyłkowo stała się synonimem pojęcia litera, w takim znaczeniu jak w innych językach. Tylko pewna ilość różnych form run była używana jako fonetyczny odpowiednik (będziemy je nazywać literami runicznymi), podczas gdy większa liczba pozostała mniej lub bardziej w królestwie czysto ideograficznym. Tą ostatnią grupę możemy określić jako glify runiczne. Ta książka zajmuje się głównie literami runicznymi i systemem magicznym, który się z nich rozwinął, jednakże glify runiczne też są integralną częścią tego systemu. Należy zapamiętać, że obie grupy są równie runiczne. Litery runiczne zostały ustandaryzowane w system futharku przez magiczne gildie tamtych czasów, według szczególnych kryteriów numerologicznych i konceptualnych.

MAGICZNE DEFINICJE

Według większości naukowców runy były głównie prastarymi symbolami używanymi do pisania, zazwyczaj w kamieniu lub metalu. Te symbole miały religijne lub magiczne znaczenie dla ludzi, którzy je wypisywali - temu nie mogą zaprzeczyć nawet najbardziej posępni z naukowców. Jednak dla vitki te znaki nabierają o wiele bogatszego i poszerzonego znaczenia, które odsłania ich prawdziwą naturę i moc, a także ich historyczne i kosmiczne znaczenie. Vitki widzi w kształtach run hieroglify o wysoce złożonej naturze. Badania intelektualnych i magicznych królestw odkryły runy jako ideograficzne przedstawienie procesu i przepływu mocy i energii.

Każda runa ma potrójną naturę, jest też potrójną esencją tajemnicy drzemiącej wewnątrz niej. Te punkty to:

  • FORMA (ideograficzna i fonetyczna wartość)
  • IDEA (symboliczna zawartość)

  • LICZBA (jej dynamiczna natura, ujawniająca jej związki z innymi runami)

    Opisują przepływy energii i stany w odniesieniu do jej samej, do planety i w końcu do multiwersum. Runy podsumowują i wyrażają graficznie oddzielne koncepcje świata, których można użyć jako punkty do magicznych i mistycznych operacji, zarówno pojedynczo, jak i w połączeniu.POCHODZENIE RUNÓW

    Tutaj powiemy więcej o pochodzeniu kształtów runicznych niż o pochodzeniu tajemnic, które reprezentują. Faktyczne tajemnice są ponadczasowe i zostały stworzone - czy może raczej zaczęły istnieć - wraz z wynurzeniem się Dziewięciu Światów z Ginnungagap. W rzeczy samej runy są ważnymi czynnikami w procesie tworzenia lub kształtowania i poprzedzają powstanie żywych istot w Światach. O runicznych kształtach można mówić już w bardziej historycznym kontekście. Te kształty ostatecznie narodziły się ze świętych znaków powstałych w umysłach kapłanów i magów epoki brązu (a prawdopodobnie nawet wcześniej) jako abstrakcyjne graficzne wyrażenie najgłębszych zawartości ich nauk religijnych i magicznych (rys. 1.1.). Można je odnaleźć w wielkiej obfitości na najstarszych rysunkach wyrytych na skałach w Skandynawii. Rudolf John Gorlseben opisuje pierwotnego człowieka siedzącego na szczycie góry, odbierającego pojęciowe przebłyski natchnienia, które on następnie emocjonalnie wyraża w znakach, które stają się tymi pojęciami.

    W najwcześniejszym okresie te tzw. pre-runiczne znaki pozostawały całkowicie ideograficzne lub hieroglificzne. Jednakże kiedy nastąpił kontakt z kulturami śródziemnomorskimi, powoli na terenach Germanów pojawiło się pojęcie fonetycznego przedstawienia języka w postaci symboli. Wielu naukowców wierzy, że rozpoczęło się to w II wieku p.n.e., kiedy Cymbryjczycy i Teutoni najechali na Półwysep Apeniński i zetknęli się z alfabetem łacińskim oraz alfabetem północnych Etrusków; inni natomiast utrzymują, że runy zostały ostatecznie ukształtowane przez Gotów w I oraz  II wieku n.e., kiedy te plemiona przebywały jeszcze na wybrzeżach Bałtyku. Wszystkie te teorie są bardzo interesujące i zawierają wiele prawd, ale nie one nas najbardziej interesują. Należy zauważyć, że kiedy ludy germańskie wybrały runę (znak kultowy), żeby odpowiadała dźwiękowi ich języka, zazwyczaj wybierały kształt, który w jakiś sposób przypominał podobny znak etruski, łaciński lub grecki. To niewątpliwie odgrywa dużą rolę w tworzeniu galdr i ich związkami z pewnymi runicznymi formami.

    Wewnętrzna struktura, uporządkowanie, nazewnictwo i symboliczna zawartość tych glifów pozostała zupełnie nienaruszona przez kultury śródziemnomorskie. Istnieje magiczna, głęboka struktura, która rządzi tymi czynnikami. Ta struktura była dobrze znana kapłanom i magom germańskiego kultu, i oni ostrożnie formułowali runiczną ideologię, którą transmitowali przez plemienne granice poprzez istniejące uprzednio kanały kultowe. Poprzez tę prastarą gildię mistrzów run system runiczny był w stanie utrzymać wysoki poziom wewnętrznej integralności pomimo przekraczania niezliczonych plemiennych granic przez kilka stuleci. Już w I wieku n.e. Tacyt

    Wg mitologii to dzięki bogowi magii, Odhinnowi, ludzie i bogowie są w stanie otrzymywać mądrość runiczną. Odhinn jest pierwszą istotą, która przeszła pełną inicjację w runiczne tajemnice; znaczy to, że wyciągnął mądrość run prosto ze źródła i ukształtował je wewnątrz swojej istoty w taki sposób, żeby inne istoty mogły się z nimi komunikować. Dlatego najlepiej runy mogą być postrzegane przez odyniczną moc. Ten inicjacyjny mit został przedstawiony w Starszej, inaczej Poetyckiej, Eddzie, w pieśni zwanej Havamal: mowy Hara (Har: Najwyższy = Odhinn). W wersach 138 i 139 czytamy:

    Wiem, że wisiałem na drzewie wśród wichrów

    Całe dziewięć nocy,

    Włócznią zraniony, oddany Odynowi:

    Sam samemu sobie;

    Na tym drzewie, którego wiedza ogromna

    Z korzeni jego płynie.

    Bez chleba zostawiony i bez rogu napoju,

    W dół spoglądałem;

    Podniosłem ja runy, z krzykiem je podniosłem

    I spadłem

    na ziemię.

    To opis procesu inicjacji typu szamańskiego, w której inicjowany przechodzi przez Dziewięć Światów Drzewa-Świata do królestwa Hel (Śmierci) i na moment wchodzi do jej sfery. W tym momencie całym ciałem odbiera runiczną mądrość, zostaje ona wytrawiona wewnątrz niego. W kolejnej chwili inicjowany powraca do Midhgardhr z runiczną mądrością na stałe odkodowaną i gotową do używania i komunikacji.

    za  E.Thorsson: Futhark: Podręcznik Magii Run

     

    opisuje runy, będące używane w pełni rozwiniętych rytuałach dywinacyjnych (wróżebnych).