Machu Picchu jest najpiękniejszym i najlepiej zachowanym miastem Inków. Położone jest w południowym Peru w Andach Peruwiańskich na wysokości 2090 –2400 m.n.p.m., 400 m nad doliną Rio Urubamba. Miasto zostało wybudowane w 1450 r. i już 100 lat później zostało opuszczone. Miasto Inków odkrył Amerykanin Hiram Bingham w 1911 roku. Machu Picchu dzieli się na dwa obszary. Pierwszym jest strefa rolnicza z położonymi na stokach góry tarasami uprawnymi i systemem kanałów nawadniających. Drugi stanowi okręg miejski z pałacami, świątyniami i domami mieszkalnymi. Miasto zostało zbudowane z jasnego granitu, a budowle zostały w niezwykły sposób zharmonizowane z istniejącą rzeźbą terenu.


Najwspanialszymi monumentami są obserwatorium słoneczne i okrągła wieża. Kamienny słup stojący w centrum został wyrzeźbiony w litej skale. Budowle miały tak usytuowane otwory okienne, aby padające przez nie promienie słoneczne podczas przesilenia zimowego oświetlały kamień we wnętrzu pomieszczenia. Najbardziej widocznym elementem architektury są schody ( 1200 stopni), które zapewniały komunikację wewnątrz tego położonego na różnych poziomach miasta. Nie jest znana inkaska nazwa miasta ani jego historia i powód opuszczenia. Nazwę Machu Picchu (stary szczyt) nadał miastu Bingham, nawiązując do jego położenia pod Huayna Picchu (młodym szczytem).