Pitagoras

• Pitagorejska zasada dotycząca liczb i tego, że są one najważniejsze we wszechświecie stała się z czasem podstawą kosmologii późnego średniowiecza i renesansu, poezji, muzyki, matematyki, astronomii. Podstawowa koncepcja harmonii sfer stała się również integralną częścią neoplatonizmu: rzeczywistość została zbudowana na schemacie liczb całkowitych. Teologiczne znaczenie liczb zostaje w średniowieczu wzmocnione przez znaczenie liczb ze Starego Testamentu, w którym święte cyfry np. 4,7,12 są głęboko osadzone. Koncepcje Pitagorasa znalazły również głębokie odzwierciedlenie w kabale: „liczba jest istotą rzeczy”.
• Jest założycielem szkoły w Kronos, w której stał się Mistrzem społeczności składającej się z jego zwolenników, zwanych mathematikoi.
• Pitagoras uważał, że wszystkie relacje mogą być zredukowane do stosunków liczbowych, że cały kosmos jest skalą i cyfrą. To uogólnienie wynika z obserwacji Pitagorasa w muzyce, matematyce i astronomii.
• Tajemnica wszechrzeczy jest zawarta bowiem w liczbach.
• Siedem świętych odmian jest opartych na siedmiu nutach liry siedmioustnej, odpowiada siedmiu barwom światła, siedmiu planetom, siedmiu postaciom bytu, powtarzającym się we wszystkich sferach życia materialnego i duchowego. Melodie tych form umiejętnie odbierane przez ucho miały nastrajać duszę powodując, że współgra z prawdą. W rzeczywistości Pitagoras dał niezwykły wkład do matematycznej teorii muzyki. Był dobrym muzykiem, grającym na lirze, używał również muzyki, jako sposobu, aby pomóc chorym.
• Liczby Pitagorasa miały swoje osobowości i stanowiły twórczą właściwość Boga, źródło harmonii wszechświata. Każdy numer miał własną postać - rodzaj męski lub żeński, doskonały lub niekompletny, piękny lub brzydki. Wierzył, że cała rzeczywistość może być wyrażona za pomocą cyfr. A każda cyfra posiada swój rodzaj czy symbolikę. Najlepszy numer to ten, który zawierał w sobie cztery pierwsze liczby całkowite:
- raz, dwa, trzy i cztery [1 + 2 + 3 + 4 = 10] – ta struktura napisana w notacji kropki tworzy doskonały trójkąt, czyli tetraktys.
Tetraktys był ilustracją mistycznej koncepcji kreacji, czyli emanacji. Jest to sposób powstania i rozwoju wszechświata; proces wyłaniania się z pierwszej zasady (często utożsamianej z Bogiem) szeregu bytów tworzących całą rzeczywistość. Akt kreacji ma miejsce we wzrastającym procesie, gdzie Jeden, reprezentowane przez jedną kropkę na górze diagramu przeradza się w złożoną formę zbudowaną z czterech kropek na dole diagramu.
Ważne są nie tylko kropki, ale również przestrzenie pomiędzy nimi, określają one bowiem charakter danej relacji. I tak relacje idealne to te, pomiędzy pierwszym a drugim rzędem, drugim a trzecim oraz trzecim a czwartym, ponieważ istnieje pomiędzy nimi bezpośrednia energetyka. Emanacje przedstawione w tetraktysie mogą być potrójne lub poczwórne, a jeżeli je połączymy siódemkowe.
Cyfra 3 i 7 ma szczególne znaczenie również w budowie trumfów tarota. 21 kart jest podzielonych na 3 główne tematy. 1 grupa związana jest z energią powstania, 2 grupa przedstawia uciekający czas, a 3 pokazuje mistyczne przejście poprzez ciała niebieskie do raju.
Prawo troistości było uznawane przez wszystkich wielkich twórców religijnych. Ta troistość Boga zostaje przez Pitagorasa przełożona na troistość człowieka skupiając ciało, duszę i umysł w jedno.

 

Platon

Założył własną szkołę filozofii w Atenach – Akademię.
Platon, podobnie jak inny filozofowie i religioznawcy, szukał odpowiedzi na podstawowe pytanie: w jaki sposób po śmierci osiągamy życie wieczne czy eteryczne.
Doszedł do wniosku, że jedyną rzeczą wieczną jest nasza dusza. Wierzył, że abstrakcyjne wzory czy cechy postrzegane przez ludzkie zmysły są zaledwie przebłyskiem rzeczywistości, która leży za nietrwałym światem fizycznym. Nazwał to światem archetypów, i wierzył, że archetypy są idealnym wzorcem, który uwzględnia fizyczną rzeczywistość, która stale się odtwarza.
Wszystkie archetypy są częścią duchowej jedności, którą Platon nazwał Jedno
Dusza, poszukuje uwolnienia ze swojej fizyczności i powrotu do Jedności. Aby pokazać, że Jedno jest największym przedmiotem pożądania duszy, Platon skojarzył dla Jedności - Piękno i Dobroć.
Platon nadał tym poszukiwaniom duszy filozoficzną formułę, którą opisał w Państwie: wszyscy jesteśmy uwięzieni pod ziemią, żyjąc w pewnej iluzji, i to, co nam brakuje to słońce, czyli symbol prawdziwego światła, które emanuje z Jedności, Dobroci i Piękna.
Potrójna natura duszy człowieka opisana została z kolei w Fedrusie, w którym dusza jest porównana do rydwanu wraz z jeźdźcem i dwoma uskrzydlonymi końmi.
Dusza składa się z trzech elementów, które odpowiadają trzem stopniom życia (wegetatywnemu, zmysłowemu i intelektualnemu, czyli życiu roślinnemu, zwierzęcemu i ludzkiemu).
Podróż dusz jest kontynuowana niezmiennie poprzez wiele różnych wcieleń.
Harmonią duszy rozumnej jest cnota mądrości, duszy popędliwej – męstwo, duszy pożądliwej – wstrzemięźliwość, albo umiarkowanie, natomiast cnotą wprowadzającą należyty porządek do trzech dusz razem wziętych jest sprawiedliwość.
Koncepcja ta została przyjęta przez chrześcijaństwo pod nazwą czterech cnót kardynalnych.
Timajos, kolejna praca Platona była pracą na podstawie której filozofowie chrześcijańscy potwierdzali koncepcję creatio ex nihilo – czyli pogląd, wedle którego świat został stworzony z niczego przez Boga
Timajos opisuje materię, jako pozbawioną jednorodności czy harmonii, w której cztery żywioły były bezkształtne, zmieszane i znajdowały się w ciągłym ruchu.
Stwórca również zdecydował się stworzyć postrzegalną część wszechświata z czterech żywiołów, aby uczynić go harmonijnym. I tak Platon wyodrębnił ogień i wodę oraz powietrze i ziemię.
Platon twierdzi, że cząstki wszystkich żywiołów mają swoje geometryczne kształty: czworościan (ogień), ośmiościan foremny (powietrze), dwudziestościan foremny (woda) i sześcian (ziemia).
Każdy z tych idealnych wielościanów jest złożony z trójkątów o kątach 30-60-90 oraz 45-45-90.
Platon również uznawał istnienie piątego żywiołu, odpowiadającemu ostatniej bryle platońskiej, dwunastościanowi foremnemu, któremu przyporządkowany byłby eter. I właśnie z eteru został wg Platona zbudowany kosmos.
Platoński opis wielościanów foremnych był bezpośrednio powiązany z tak zwanym złotym podziałem, inaczej mówiąc boską proporcją. W ciągu boskich proporcji każda część jest mikrokosmosem, czyli zmniejszonym modelem całości.
Wszystkie tezy Platona znajdujemy w tarocie.